To była wojna przeciw Polakom. 13 Grudnia 1981 roku

 

 

W roku 1981 komuniści wprowadzili stan wojenny, by złamać kręgosłup „Solidarności”, by stłumić polskie dążenie do wolności. Powrócili w ten sposób do represji masowych, charakterystycznych dla lat tzw. stalinizmu.

Stan wojenny w Polsce w latach 1981–1983 – stan nadzwyczajny wprowadzony 13 grudnia 1981 roku na terenie całej Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej, niezgodnie z Konstytucją Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej. Został zawieszony 31 grudnia 1982 roku, a zniesiono go 22 lipca 1983 roku. W trakcie jego trwania internowano łącznie 10 131 działaczy związanych z Niezależnym Samorządnym Związkiem Zawodowym „Solidarność”, a życie straciło około 40 osób, w tym 9 górników z Kopalni Węgla Kamiennego „Wujek” w Katowicach podczas pacyfikacji strajku. Stan wojenny wprowadzono na mocy podjętej niejednomyślnie[a] uchwały Rady Państwa z dnia 12 grudnia 1981 roku, na wniosek Wojskowej Rady Ocalenia Narodowego – tymczasowego, niekonstytucyjnego organu władzy, a faktycznie nadrzędnego wobec konstytucyjnych władz państwowych. Został on poparty przez Sejm Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej uchwałą z dnia 25 stycznia 1982 roku
https://pl.wikipedia.org/wiki/...(link is external)(1981%E2%80%931983)

Z materiałów IPN :

"Polskie Radio – program dnia dla Polski: grupa przestępcza o charakterze zbrojnym wprowadza stan wojenny
Polskie Radio grudnia r., o godz. 6 rano, nadało wystąpienie gen. Wojciecha Jaruzelskiego, w którym informował o wprowadzeniu na terenie całego kraju stanu wojennego.

Nieco wcześniej, o tym co może się w Polsce wydarzyć, mogli snuć domysły pracownicy Polskiego Radia, którzy w tamtą mroźną noc mieli dyżury przy mikrofonach w rozgłośni. Andrzej Krusiewicz, spiker PR, wspomina, że kilkanaście minut po północy program został przerwany, początkowo myślał, że zerwała się taśma, lecz kolega za szyby potwierdził, że wszystko jest w porządku i taśma kręci się normalnie. Sytuacja wyjaśni się, kiedy tę relację uzupełnimy o wspomnienie Andrzeja Biańczyka, technika radiowego. Opowiada on o trzech mężczyznach, dwóch wojskowych i jednym w cywilnym ubraniu, którzy wkroczyli do pokoju inżyniera głównego PR, i oświadczyli, że to oni od tej chwili przejmują władzę nad obiektem.
Barbara Wierzbicka, inspektor w PR dodała, że około północy, w bramę wjazdową do siedziby PR wjechały dwa wielkie stary. Zablokowały ewentualny ruch, a z samochodów wysypali się ludzie w mundurach. Dyżurujący radiowcy, zdezorientowani szybkością zachodzących wydarzeń, komunikowali się jedynie między sobą przekazując informację, że audycje swoje nadają, ale na antenie słychać coś zupełnie innego. Okazało się, że na terenie wojskowym, przy ulicy Hynka w Warszawie, przygotowano alternatywne studio radiowe i tam osoba wskazana przez władzę nadawała całkiem inny program...

Realizowany scenariusz, nie tylko zdarzenia w Polskim Radiu, ale „program” w całym kraju kontrolował jeden organ, jakim była WRON-a – Wojskowa Rada Ocalenia Narodowego. Był to twór kompletnie pozakonstytucyjny, o charakterze junty wojskowej, powstały w nocy z 12/13 grudnia 1981 r. W skład tego organu, któremu przewodził gen. Wojciech Jaruzelski, wchodziło 22 członków, generałów i pułkowników Ludowego Wojska Polskiego. Wśród nich byli dowódcy poszczególnych okręgów wojskowych i rodzajów sił zbrojnych, w tym kilku oddelegowanych do pełnienia funkcji poza MON, jak gen. Czesław Kiszczak – minister spraw wewnętrznych. Odpowiedzialne zadanie powierzono płk. Romanowi Lesiowi, przewodniczącemu Związku Byłych Żołnierzy Zawodowych, który miał wyszukać oficerów rezerwy mogących objąć stanowiska kierownicze w administracji, na wypadek, gdyby część urzędników nie dość stanowczo wykonywała decyzje WRON.
Reżim PRL dysponował całym aparatem władzy, oddanymi działaczami PZPR, którzy wiedzieli, że walczą o przetrwanie. Jaruzelski był I sekretarzem KC PZPR, premierem rządu PRL i ministrem obrony narodowej, jednak inaczej niż na Węgrzech w 1956 r. czy w Czechosłowacji w 1968 r., postanowiono oprzeć się na pozakonstytucyjnych, a zatem pozaprawnych działaniach armii. To zaś uprawnia do stosowania określeń porównawczych do sytuacji w krajach Ameryki Łacińskiej, gdzie często armia przejmowała władzę w drodze zamachu stanu, a wojskowi przywódcy stawali na czele junty.

W 2006 r. członkowie WRON zostali oskarżeni przez Główną Komisję Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu IPN o popełnienie zbrodni komunistycznej, polegającej na kierowaniu zorganizowanym związkiem przestępczym o charakterze zbrojnym.
W dniu 12 stycznia 2012 r. warszawski Sąd Okręgowy zgodził się z aktem oskarżenia, że stan wojenny przygotowano i wprowadzono niezgodnie z ówczesną konstytucją, a dokonała tego „grupa przestępcza o charakterze zbrojnym”, złożona z ludzi na najwyższych stanowiskach. Według sądu związek ten tworzyli generałowie: Wojciech Jaruzelski, Czesław Kiszczak, Florian Siwicki oraz Tadeusz Tuczapski. Spośród wymienionych osób wyrok skazujący (4 lata pozbawienia wolności, obniżony o połowę na mocy amnestii, w zawieszeniu na 5 lat) usłyszał jedynie Czesław Kiszczak. Pozostałe postępowania zostały zawieszone (lub umorzone) ze względu na zły stan zdrowia lub śmierć oskarżonych.
Dowiedz się więcej

Polskie Miesiące - Grudzień 1981
https://bit.ly/3uF9s0u(link is external)
Baza Internowanych
https://bit.ly/3V4IYAx(link is external)
https://www.facebook.com/ipngovpl(link is external)

Dwa razy wyprowadził czołgi na polskie ulice
Wojciech Jaruzelski był sybirakiem i żołnierzem tzw. ludowego Wojska Polskiego formowanego przez gen. Berlinga. Po wojnie, jako współpracownik Informacji Wojskowej (TW „Wolski") robił błyskawiczna karierę w armii – już w 1956 roku (w wieku 33 lat, co w czasach pokoju było rzadkością) awansowany został na generała brygady.

W czasie protestów robotniczych na Wybrzeżu w grudniu 1970 roku, jako minister obrony, uczestniczył w przygotowaniach do stłumienia zamieszek siłami milicji i wojska. Kiedy zapadały decyzje o wyprowadzeniu czołgów naprzeciwko strajkującym, nie protestował. Interwencja pochłonęła życie 45 osób, a rany odniosło kolejnych 1165.
11 lat później wprowadził stan wojenny. W wyniku porozumień Okrągłego Stołu został prezydentem. Zmarł w 2014 roku. Nigdy nie poniósł konsekwencji swoich działań.

Portal IPN: Polskie Miesiące - Grudzień 1970
https://bit.ly/2VO2VPL(link is external)
Szczeciński Grudzień 1970
https://bit.ly/3mRFfpB(link is external).. "

Wojciech Jaruzelski nie miał jednak pewności, czy dostępnymi mu siłami zdoła zdławić „Solidarność”. Dlatego prosił Sowietów o pomoc. Jeszcze 10 grudnia 1981 r. Anatolij Rusakow relacjonował innym członkom sowieckiego Politbiura stanowisko I sekretarza KC PZPR: gdyby siły polskie nie złamały oporu „Solidarności”, to towarzysze polscy liczą na pomoc innych krajów, nawet na wprowadzenie wojsk na terytorium Polski. Jeszcze 12 grudnia w czasie rozmów z dowódcą Układu Warszawskiego marsz. Wiktorem Kulikowem Jaruzelski miał nalegać na sowiecką interwencję. Wiktor Anoszkin, adiutant Kulikowa, tak zanotował wypowiedź Jaruzelskiego:
„Trzeźwo oceniamy sytuację, i jeśli nie będzie politycznego, ekonomicznego i wojskowego wsparcia ze strony ZSRR, to nasz kraj może być stracony.”
I dodał:
„Bez poparcia ZSRR nie możemy iść naprzód, pójść na ten krok.”

Kulikow rozwiał jednak nadzieje I sekretarza KC PZPR, jasno dając do zrozumienia, że o sowieckiej interwencji nie może być mowy. Operacja stanu wojennego, zapoczątkowana 13 grudnia 1981 r., powiodła się jednak nadspodziewanie dobrze – złamała kręgosłup „Solidarności” (w czasie trwania stanu wojennego zginęło 40 opozycjonistów, ok. 10 tys. internowano, a sądy skazały na podstawie dekretu o stanie wojennym ok. 7500 osób, dalszych kilka tysięcy osób na podstawie innych kodeksów). Z drugiej jednak strony przyniosła sankcje gospodarcze ze strony USA, które pogłębiły – i tak już katastrofalną – sytuację gospodarczą PRL.

Przygotowując się do wprowadzenia stanu wojennego ekipa Jaruzelskiego usiłowała jednocześnie przekonać społeczeństwo, że władze PRL dążą do porozumienia. Tłumaczono, że puste półki w sklepach są wynikiem strajków, a więc winą „Solidarności”, która – w narracji propagandowej – bez oglądania się na konsekwencje polityczne i międzynarodowe eskalowała konflikt z władzą. Usiłowano zbudować obraz, w którym realizujący własne interesy przywódcy „Solidarności” pogrążali kraj w chaosie, podczas gdy zorientowana na interes narodowy partia rządząca starała się ratować państwo.
Stan wojenny został w III RP wyrokiem sądu uznany za nielegalny, a jego twórcy zostali uznani za winnych popełnienia zbrodni komunistycznej. Wydawałoby się zatem, że sprawa jest oczywista. Jeśli jednak spojrzymy na przeprowadzane sondaże opinii publicznej, okazuje się, że jednak tak oczywista nie jest.
https://przystanekhistoria.pl/...(link is external)

WRON ( ( Wojskowa Rada Ocalenia Narodowego ) - Komunistyczna bolszewicka grupa na sowieckim powrozie wypowiedziała wojnę Polakom za to, że chcieli żyć godnie, w suwerennym Państwie. Dziś ta sama grupa sowieckich agentów niszczy Polskę i Polaków szczując przeciwko Polsce w kraju i za granicą, jak wówczas na zlecenie barbarzyńców z Kremla...

Klub Demokratów i Sekretarzy PZPR w Parlamencie Europejskim: Leszek Miller - sekretarz KC PZPR Włodzimierz Cimoszewicz - sekretarz Komitetu PZPR na Uniwersytecie Warszawskim Bogusław Liberadzki - sekretarz Komitetu PZPR na SGPiS Marek Belka - sekretarz Komitetu PZPR na Uniwersytecie Łódzkim Danuta Hübner - sekretarz Komitetu PZPR na SGPiS...... co pozostawiam bez komentarza....

 

Zamordowani w Stanie Wojennym :

Ofiary zdarzeń masowych

 
Pacyfikacja kopalni Wujek 16 grudnia 1981 

Józef Bolesław Czekalski (ur. 1933)
Józef Krzysztof Giza (ur. 1957)
Joachim Gnida (ur. 1952, zm. 2 stycznia 1982[3])
Ryszard Gzik (ur. 1946)
Bogusław Kopczak (ur. 1953)
Andrzej Pełka (ur. 1962)
Jan Stawisiński (ur. 1960, zm. 25 stycznia 1982)
Zbigniew Wilk (ur. 1951)
Zenon Zając (ur. 1959)
Stłumienie demonstracji w Gdańsku 17 grudnia 1981
Antoni Browarczyk (ur. 1961) – zginął postrzelony przypadkowo
Pacyfikacja strajku na Politechnice Wrocławskiej 15 grudnia 1981
Tadeusz Kostecki – zmarł pobity przez ZOMO
Stłumienie pokojowej demonstracji w Poznaniu 13 lutego 1982
Wojciech Cieślewicz (ur. 1953) – zmarł pobity przez ZOMO

Stłumienie pokojowej demonstracji w Warszawie 3 maja 1982
Joanna Lenartowicz (ur. 1963) – zmarła 5 maja w wyniku pobicia przez ZOMO[potrzebny przypis]
Mieczysław Radomski (ur. 1926) – zmarł pobity przez ZOMO[potrzebny przypis]
Adam Szulecki (ur. 1950) – zmarł 9 maja w wyniku pobicia przez ZOMO[potrzebny przypis]
Stłumienie pokojowej demonstracji we Wrocławiu 3 maja 1982
Władysław Durda – zatruty gazami łzawiącymi ZOMO
Stłumienie pokojowej demonstracji w Krakowie 13 maja 1982
Włodzimierz Lisowski (ur. 1915) – zmarł 13 lipca w wyniku pobicia przez ZOMO i SB

Poznań 11 maja 1982
Piotr Majchrzak (ur. 1963) – zmarł 18 maja w wyniku pobicia przez ZOMO i funkcjonariuszy WSW Stłumienie pokojowej demonstracji we Wrocławiu 13 maja 1982
Rozbicie organizacji podziemnej 16 czerwca 1982 w Warszawie
Emil Barchański (ur. 1965) – po wykryciu, że na czele tajnej organizacji, do której należał, stał tajny współpracownik SB, został poddany torturom w Pałacu Mostowskich, ciało utopiono w Wiśle (nie ma pewności co do okoliczności śmierci i do rzekomego wykrycia TW w ramach organizacji)
Stłumienie pokojowej demonstracji w Gdańsku 31 sierpnia 1982
Piotr Sadowski (ur. 1950) – zmarł trafiony petardą ZOMO
Stłumienie pokojowej demonstracji we Wrocławiu 31 sierpnia 1982
Tadeusz Woźniak (ur. 1933) – zmarł 1 września w wyniku pobicia przez ZOMO
Kazimierz Michalczyk (ur. 1955) – postrzelony przez ZOMO podczas demonstracji we Wrocławiu w dniu 31 VIII 1982 – zmarł 2 września
Stłumienie pokojowej demonstracji w Lubinie 31 sierpnia 1982
Michał Adamowicz (ur. 1954) – zmarł 5 września w wyniku postrzału
Mieczysław Poźniak (ur. 1956) – zmarł w wyniku postrzału
Andrzej Trajkowski (ur. 1950) – zmarł w wyniku postrzału
Stłumienie pokojowej demonstracji we Kielcach 31 sierpnia 1982
Stanisław Rak (ur. 1947) – zmarł 7 września w wyniku pobicia przez ZOMO
Stłumienie pokojowej demonstracji w Częstochowie 1 września 1982
Eugeniusz Wiłkomirski (ur. 1930) – zmarł 3 września w wyniku pobicia przez ZOMO
Stłumienie pokojowej demonstracji w Nowej Hucie 13 października 1982
Bogdan Włosik (ur. 1962) – zastrzelony z broni palnej przez kapitana SB Andrzeja Augustyna
Stłumienie pokojowej demonstracji w Warszawie 10 listopada 1982
Stanisław Królik (ur. 1943) – zmarł 16 listopada pobity przez ZOMO[potrzebny przypis]
Stłumienie pokojowej demonstracji w Gdańsku 11 listopada 1982
Wacław Kamiński (ur. 1950) – zmarł 28 listopada trafiony petardą
Stłumienie pokojowej demonstracji w Krakowie 1 maja 1983
Ryszard Smagur (ur. 1954) – zmarł trafiony petardą ZOMO
Stłumienie pokojowej demonstracji we Wrocławiu 1 maja 1983
Włodzimierz Witkowski (ur. 1952) – zaginął w czasie demonstracji, zwłoki znaleziono 7 września
Bernard Łyskawa (ur. 1927)
Stłumienie pokojowej demonstracji w Warszawie 3 maja 1983
Marek Kuchta (ur. 1953) – zmarł 5 maja 1983 w wyniku pobicia przez MO
Adam Szulecki – zmarł 9 maja 1983 w wyniku pobicia przez ZOMO

Ofiary indywidualne działań władz stanu wojennego
Wanda Kołodziejczyk (ur. 1923) – zmarła 4 stycznia 1982 po pobiciu w areszcie śledczym na ul. Rakowieckiej w Warszawie[potrzebny przypis]
Franciszek Zdunek (ur. 1942) – zastrzelony 2 lutego 1982 przez funkcjonariusza MO
Zbigniew Szymański – zmarł pobity przez ZOMO w kwietniu 1982
Wojciech Cielecki (ur. 1963) – zastrzelony przez żołnierza LWP 2 kwietnia 1982 w Białej Podlaskiej
Stanisław Kot – zmarł 3 kwietnia 1982 w Rzeszowie w wyniku pobicia przez patrol ZOMO
Mieczysław Rokitowski (ur. 1935) – zmarł 3 kwietnia 1982 pobity w czasie przesłuchania w areszcie śledczym w Załężu
Andrzej Grzywa – zmarł 30 sierpnia 1982 pobity na komendzie MO w Gdańsku
Zdzisław Jurgielewicz (ur. 1953) – zmarł 21 września 1982 pobity przez MO w Giżycku
Adam Grudziński (ur. 1946) – zmarł pobity w obozie dla internowanych w Załężu w październiku 1982
Zbigniew Simoniuk (ur. 1950) – członek Komitetu Obrony Więzionych za Przekonania, zmarł 8 stycznia 1983 w więzieniu w Białymstoku
Zenon Bleszczyński (ur. 1959) – zmarł 14 stycznia 1983 w wyniku pobicia w areszcie śledczym
Jacek Jerz (ur. 1944) – wiceprzewodniczący NSZZ Solidarność w Radomiu, delegat na I Krajowy Zjazd NSZZ Solidarność, członek władz krajowych Konfederacji Polski Niepodległej i Komitetu Obrony Więzionych za Przekonania, zmarł nagle 31 stycznia 1983 po zwolnieniu z ponadrocznego internowania, gdzie przeszedł „ścieżki zdrowia” (pacyfikacja protestu internowanych w Kwidzynie). Bezpośrednio przed jego śmiercią szef SB w Radomiu zlecił na piśmie (dokument zachował się w archiwach IPN) zastosowanie wobec niego „przedsięwzięcia specjalnego”
Jan Ziółkowski (ur. 1940) – współpracownik Komitetu Budowy Pomnika Ofiar Czerwca 1956, zmarł 5 marca 1983, pobity na V komendzie MO w Poznaniu
Józef Larysz (ur. 1942) – przewodniczący Komisji Zakładowej NSZZ Solidarność w ELWRO w Pszczynie, zmarł 7 marca 1983 po przesłuchaniu na komendzie MO
Ryszard Kowalski (ur. 1939) – przewodniczący Komisji Zakładowej NSZZ Solidarność w Hucie Katowice, jego ciało wyłowiono 31 marca 1983
Bogusław Podboraczyński (ur. 1962) – działacz NSZZ Solidarność z Nysy, zamordowany przez funkcjonariuszy MO, ciało wydobyto z rzeki 30 kwietnia 1983
Andrzej Szewczyk (ur. 1961) – zmarł w maju 1983 w wyniku pobicia przez ZOMO
Grzegorz Przemyk (ur. 1964) – zmarł 14 maja 1983 w wyniku pobicia na komendzie MO przy ul. Jezuickiej w Warszawie
Zdzisław Miąsko (ur. 1954) – zmarł 3 czerwca 1983 po przesłuchaniu na posterunku MO w Nowej Miłośnie
Andrzej Gąsiewski (ur. 1954) – pracownik Instytutu Badań Jądrowych zamordowany 17 czerwca 1983 w Warszawie
 

CZEŚĆ ICH PAMIĘCI

 

Żródło :
https://www.mpolska24.pl/post/...(link is external)